Ons 2de verslag - Cyprus

Vervolg verslag Woensdag 13-06.

We waren gebleven bij het Kamelenpark. We hebben nog wel geweldig moeten lachen daar.
Zodra we een foto wilde maken, kwamen er spontaan meerdere heren- en dames-kamelen bijstaan.
Marco was erg in trek; zelfs de kamelen kunnen niet van hem afblijven.
Ook zijn rugzak werd helemaal onder gekwijld.
Tijdens een gesprek met een medewerkster; kwam naar voren dat ons hotel en desbetreffende buurt helemaal niet zo’n goede naam had.
De tijd ging ook weer dwingen om naar het hotel te gaan en omdat we nog niets definitiefs gehoord
hadden, wederom contact opgenomen met ons reisbureau in Nederland.
Duidelijk aangegeven dat we er echt niets voor voelden; om daar nog 2 nachten te blijven.
Onze gezondheid is ons wel dierbaar!!
Uiteindelijk tegen vijven het verlossende telefoontje. We konden alvast afreizen naar het tweede
hotel; waar we dan nu in totaal 5 nachten konden verblijven.

Tijdens onze rit die middag rondom Lanarca; waar we dinsdagavond aangekomen waren en waar
we dus ook in een hotel verbleven; hebben we nog even contact gehad met Sixt;
ons autoverhuurbedrijf.
Tijdens een stop; terwijl Kaatje uit de auto wilde stappen; liep er een enorme plas vloeistof onderuit de auto. Deze was wat stroperig en liet ook sporen na op de weg. Wij natuurlijk balen; omdat we
wisten dat we nog naar het volgend hotel zouden rijden. Het leek op olie!
Liever geen panne met de auto in het donker in een omgeving; die je helemaal niet kent.
En je kunt ook lang niet overal veilig stoppen; hier zijn van die uitwijkhaventjes voor!
Door de enorme hitte was de airconditioning oververhit geraakt. Normaal gesproken loopt er wel wat vloeistof uit echter dit was gelijk een emmer water.
Gelukkig niets ernstigs en konden we weer door rijden om onze koffers te pakken, YES!

Na het uitchecken in Lanarca; waarbij de vriendelijkheid duidelijk te wensen overliep van de dame
die ons hielp; wij opgetogen richting het Troodos gebergte.
We hadden wel besloten om de route in onze beschrijving met desbetreffende bezienswaardigheden
niet te volgen; vanwege de tijd. Nu hadden we verder ook geen tijd meer gehad om de omgeving
van Lanarca te verkennen en de rit naar Aya Napa wat de volgende dag gepland was.
Dit was ook de andere richting in; wel jammer omdat dit een uitzonderlijk mooi natuurgebied zou zijn! Cape Greko genoemd.
Ach; zoals Marco dan zegt; “Daar komt weer iets veel mooiers voor terug”!
En dat hebben we tot nu toe al op diverse manieren gemerkt!!!

We hadden nog wel even problemen met de navigatie. De zoutmeren en het vliegveld van Lanarca
hebben we hierdoor diverse malen gezien. De sprekende computer was behoorlijk van slag en heeft
deze vakantie al meermalen laten zien; dat hij gewoon zwijgt; als ie er genoeg van heeft!
Gelukkig kunnen we dan nog verder via de normale kaarten en de aanwijsbordjes op de weg.
Al lijkt het erop dat de aangegeven kilometers niet altijd kloppen; soms is een bestemming nog 8 km bijv. en een paar honderd meters verder nog maar 5. Ook lijkt het erop dat je over een aantal kilometers veel langer doet. En dan spreken we nog niet over deze in de bergdorpjes.
Dan mag je voor een 30 kilometer ruim een uur uittrekken.

De rit naar het Troodos gebergte; in het hartje van Cyprus; was gewoon adembenemend. We bedoelen niet van de hitte;
( ja dat ook wel een klein beetje, tenminste nu; een hittegolf die hier de afgelopen 3 dagen woedt en zelfs temperaturen heeft van rond de 45 graden. We hebben vernomen dat dit voor de Cyprioten zelfs vrij uitzonderlijk is. Wel in augustus en in September; dan worden hier temperaturen gehaald van 50 graden en dit is blijkbaar een complete afslankingskuur)
We vielen gewoon van de ene verbazing in de andere; zo mooi en afwisselend kan het landschap zijn.
Hoe mooi de natuur hier is kan je bijna niet uitleggen, dit moet je meemaken.
Het fototoestel heeft dan ook overuren gemaakt want bij elke andere kant van de berg hadden we zoiets van wauw!!

De wegen kronkelden steeds meer, en op zoek naar de ons hotel vervolgde we onze weg.
Op ons gevoel want onze IGO (navigatie) wist niet eens waar ons hotel was.
Onderweg begonnen onze maagjes toch wat te knorren en zijn we gestopt bij een heel moderne “Bakkery”. Twee vrolijk meiden van ongeveer 16 jaar waren al giebelend onze bestelling klaar aan het maken. Na het nuttigen van een heerlijk glas sinaasappelsap en een soort flap met kaas kwamen de meiden bij ons zitten buiten. Ze waren erg nieuwsgierig naar onze leeftijd, en Kaatje heeft hen proberen duidelijk te maken dat Marcus over een paar dagen een jaartje ouder werd.
Na weer wat gegiechel verdwenen de meiden en kwamen even later terug met een mini -puddinkje met daarop 2 kaarsjes die samen 42 vormden. Één jaartje tekort zei Kaatje nog echter begrepen ze dat niet helemaal.

Na een korte foto-sessie hebben we samen smakelijk de pudding opgegeten, hebben hun bedankt en onze e-mails uitgewisseld. Het was ondertussen donker geworden en wilde toch ons hotel snel vinden daar rijden in het donker, links en dan ook nog in de bergen wat minder prettig is.
Onze navigatie vond ons hotel niet en we moesten dus ook nog eens goed zoeken.
Eindelijk vonden we het hotel wat er een beetje uit zag als een Oostenrijks wintersport hotel.
De eigenaar was erg aardig en hebben hem nog uitgelegd hoe belabberd het vorige hotel was.
Hij haalde zijn schouders op en het verrastte hem niets, we kregen onze sleutel en met knikkende knieën deden we deur open, wat komen we nu tegen. De kamer was oud echter het uitzicht deed ons dit vergeten. Twee balkonnetjes toonde ons een schilderachtige achtergrond. Prachtige bergen verrezen uit een dal het was echt geweldig om dit zo te zien.
Op vogelhoogte want we konden de zwaluwen bijna zo aanraken vanaf ons balkon.
De eigenaar vertelde ons dat het hotel van 1925 was en tot de familie behoorde. Hij liet ons ook de foto’s hiervan zien!
Onze airco bestond uit het openen van de deuren van de balkonnetjes, puur natuur dus.

Voordat we ons ten rusten hebben gelegd hebben we nog een crêpe gegeten met Griekse Yoghurt, honing en walnoten. Echt een delicatesse. Lekker gedoucht en welterusten.
We hebben dan ook geweldig geslapen die nacht.



Donderdag 14-6.

Dat was nog eens wakker worden! Lekker de deuren open en gewekt worden door tsjilpende vogels en de opkomende zon; die al behoorlijk warm was op de vroege morgen!
Het was niet zo moeilijk om hier energie van te krijgen! Alleen hier wel zuinig mee om gaan; want vanwege de warmte echt alles op je elfendertigste doen!
We waren blij dat onze nachtmerrie voorbij was en “de brullende leeuw” ons niet gewekt had.
In plaats hiervan wachtte ons beneden 2 lieve mensen op; de eigenaar in ieder geval een ‘’Opa-figuur”; die meteen pure belangstelling voor ons had. Hij kwam met een kaart/plattegrond aan en wees ons meteen op de mooie punten!
Na een eenvoudig; echter lekker ontbijt hebben we spullen gepakt en zijn we naar de beroemde Kaledonische waterval gelopen.

Nog even wat spullen pakken uit onze auto op de parkeerplaats, grappig; dicht bij het hotel en tegenover een politiebureau; zo eentje die stamt uit authentieke westernfilms.
Een betaalde parkeerplaats; echter een overbuurvrouw maakte ons erop attent dat betalen nu niet nodig was; alleen in het hoogseizoen over 3 weken. Er werd nu toch niet gecontroleerd.
Diezelfde streng uitziende; echter superaardige vrouw zei ons ook beter met de auto richting de watervallen te gaan; omdat we anders van tevoren al vermoeid zouden zijn geworden door een ruim half durende wandeling naar boven!

Het was toch nog even zoeken voordat we de juiste weg gevonden.
In het dorpje kwamen we nog een dorpswinkeltje waar we 2 identieke hoedjes hebben kunnen bemachtigen; een rugzakje voor Kaatje voor het drinken met dus de afbeelding van “een brullende
Leeuw!” Marcus denkt wel steeds alles te moeten dragen; echter goedbedoeld; ook zijn Kaatje is
geëmancipeerd.
Na een met de auto, korte rit zijn we aangekomen bij de start van onze wandelroute, een route van 4 km heen en 4 km terug. Het begon rustig echter werd het avontuur steeds groter.
De paden verdwenen langzaam in gesteente en grote rotsblokken langs een naar beneden kruipend water- riviertje die elke meter mooier werd. Het geluid van de prachtige kleine watervalletjes klonken als muziek in onze oren in de stilte van de natuur.
Het pad hield op en er was nog maar één weg naar boven, de stenen over het water.
We hielden onze schoenen niet droog echter met die temperatuur waren ze zo weer opgedroogd.
Zo nu en dan kwamen we een wandelaar tegen vanuit de tegenovergestelde richting.
Met de vraag hoe ver nog, werd ons verteld; “O nog maar 15 minuten”
Echter bij elke tegemoetkomende wandelaar was het nog steeds 15 minuten, ook nadat we al weer een heel stuk hadden gelopen.

Het werd steeds steiler, en ruiger, echter ook steeds mooier. Ons vocht werd goed aangevuld met de door ons rijkelijk gevulde rugzak met water. Ondertussen iets lekkers snoepend van de Bakery.
Een flap van een overheerlijke bladerdeeg; gevuld met een zoete kaas-creme.
Tenslotte was het moment daar een prachtige waterval verscheen uit de hoogte van een berg, en kletterde naar beneden op de rotsen.
Weer een wauw moment! Aldaar hebben we nog wat foto’s gemaakt en Marcus was Kaatje kwijt.
Ze had toch nog energie genoeg om een helling te beklimmen, we wilde toch even kijken waar al dat water nu vandaan kwam.

Na wederom een foto-sessie te hebben gemaakt, zijn we langzaam de waterval weer afgedaald richting de auto. Nu was het onze beurt om de vragen van mensen te beantwoorden.
How long will it takes to go up to the waterfall?
En wij beantwoorden de vraag al lachend met , ehm, 3 dagen ongeveer.

De route werd weer meer en meer begaanbaar echter verdween Kaatje na een verkeerde afslag in de rozenstruiken. Met wat krassen en toch een lach op haar gezicht krabbelde ze zich weer omhoog vanuit de diepte. Onze opdroogde schoenen sopte we wederom in het water om de watervalletjes over te steken. En daar uiteindelijk aan het eind van deze natuurlijke tocht stond daar ons vervoermiddel.
Even beraden waar nu heen te gaan. Eerst terug naar ons hotel voor een bordje heerlijke spaghetti met champignons. De kelner die daar werkte rende zijn benen onder zijn kont vandaan.
Even leek het erop als of hij ons steeds verstond, echter moesten we steeds aanwijzen wat we wilden en leek hij problemen te hebben met tellen. Want meer dan één kwam hij vaak niet.

Na een korte pauze zijn we weer in de auto gestapt, eerst richting de bakkerij om onze voorraad bij te vullen. Één van de meiden was nog aanwezig echter wel rustiger als de dag daarvoor.
Haar chef was nu aanwezig, een hele gezellige vrouw waar we ook nog even mee hebben gepraat.
De auto was weer gevuld met proviand. Drinken hadden we nog genoeg, dit hadden we nog over van onze shopping in Lanarca. Ruim 27 liter water en Ice tea. Daarnaast hadden we een meloen gekocht van bijna 6 kilo.

Nu was de route richting Agros en Pelendri echter was Marcus weer in gevecht met de Igo.
Die man in dat kastje vertelde ons alleen maar wat we NIET wilde weten. Kaatje zei al steeds tegen hem: ” Zeur toch niet zo!”
Volgens mij was deze navigatie anders als die van thuis, in deze IGO zit toch echt een heel klein poppetje die de kaart aan het lezen is en voorleest aan ons. Echter heeft dit poppetje wel een bril nodig want stuurt ons steeds in de verkeerde richting.

Ja hoor het is Marcus wederom gelukt een dorpje te vinden met straten waar onze auto net door past. Met nauwelijks een paar centimeter tussen de muren en de spiegels rijden we door de straatjes. De bekende kreet van Kaatje klinkt weer; “O nee he!”
Na wederom een binnenlandse, culturele tocht staan we weer op een begaanbare straat.
Mocht je ooit in Cyprus komen en mensen zien met grote voeten, dan komt dit in alle waarschijnlijkheid door Marcus die over hun tenen heeft gereden.
Na een prachtige rit langs bergdorpjes, steile en smalle bergpaden zijn we uiteindelijk aangekomen in Agros. Bewoners van het dorp keken verbazingwekkend naar ons. Als het een stripverhaal geweest zou zijn, stond er een wolkje boven hun hoofd met een vraagteken.

Een korte stop voor wederom een mooie Byzantijnse kerk.
En nu de grap, tijdens onze route hebben we een kerk gefotografeerd met een bijzonder mooie achtergrond. Laten we nu op de terug weg dezelfde kerk op de foto te hebben gezet met de gedachte dat het een andere was. We moeten er nu nog om lachen. Het valt niet mee voor ons om ons te concentreren. We type dit verslag nu vanuit Pafos, alwaar we zitten aan een tafeltje alsof het lijkt of we op de kermis zitten.
Diverse muziekstijlen horen we door elkaar, en onze barman zet zijn volume nog een beetje hoger.
Het is nog steeds behoorlijk warm, en beiden verlangen we naar onze kamer.
Daar blaast onze airco koele lucht en zorgt hopelijk voor een goede nachtrust.
Hoe onze dag er uit heeft gezien na onze avonturen uit Agros laten we nog weten.
Want willen het verslag niet te groot maken hahahaha…..is ook!

Voor nu zeggen we welterusten Nederland en tot de volgende keer.