Vertrek Cordoba - aankomst en dag 1 Granada

Woensdag 29 juni 2011 vertrek uit Cordoba – aankomst Granada.


Bijna 2500 km vanaf ons huisadres vervolgen we ons verhaal.
Deze ochtend stonden we weer klaar met onze mooie reistassen die Kaatje nog net voor onze vakantie had gekocht. Een koopje en we hebben er al veel plezier van gehad. Soms mopperde Kaatje nog wel eens, want Marcus is een meester in het verzinnen van veiligheidsmaatregelen. En dan is het even puzzelen om de reistas of rugzak open te krijgen.

Goed tassen gepakt, en eerst even wat ontbijten. Het is de bedoeling dat we op tijd vertrekken want we willen toch onze tijd gebruiken in Granada. En wat denk je…. Hoor ik jullie nu denken ?
Ja precies we waren dus weer niet voor 11 uur weg.
Tijdens het ontbijt raakte we aan de praat met een paar Medelanders. Een erg leuk gesprek met twee leuke mensen. Deze kwamen net van Madrid af en dus ook een hele route achter de rug. Het was zo’n fijn gesprek dat we de tijd totaal waren vergeten.
Dus het was toch nog haasten omdat we voor 12 uur moesten uitchecken.

Alles weer in de auto gepropt en zoef, zoef er vandoor. We hebben een alternatieve route genomen om het dorpje Marmolejo te bezichtigen. Nou het zou best mooi zijn geweest echter we suisde het voorbij voordat we er erg in hadden. Even hier en daar van de weg voor een mooie foto en hup weer verder. Het is hier overal vrij rustig op de snelweg dus het is wel relaxed rijden.

Tijd voor een stopplaats en even de autobaan af, na een tijdje kwamen we bij een tankstation gelegen in de middle of the nowhere. Waar dit ligt ??? Het kan overal zijn. Tijd voor een sanitaire stop en om ons honger gevoel te stillen. Marcus twijfelde even of het wel open was want de lichten waren gedoofd. Maar dit bleek maar schijn, eenmaal binnen wilde Kaatje de toilet opzoeken.

Het zou voor ons iets te simpel zijn als er niets aan de hand geweest was. .
Een vriendelijk man probeerde ons met handen en voeten uit te leggen dat we eerst een opblaas boot moesten kopen in de winkel, om de plaatselijke toilet te bezoeken.
Na het op onze manier van uitleggen, snapte de man dat we experts zijn als het gaat over overstromingen. De man wees nog wel op het uitklapbare bordje; let op; gladde vloer!
Daar waren ze in ieder geval wel mee uitgerust! Kaatje kon naar het toilet.

Nu nog even wat eetbare producten vinden, we wezen de man op de pizza’s die met foto’s op de borden werden aangegeven. Eerlijk als hij was zei hij, dat deze rechtstreeks uit de verpakking zo de magnetron in gingen. We bedankten hem voor zijn eerlijkheid echter zagen we er toch vanaf, om zo’n vaak karton smakende ronde schijf achter ons gehemelte te proppen. Dus maar wat voorverpakte sandwiches gekocht. De eerste smaakte wel echter heeft Kaatje de tweede op kweek gezet in het handschoenen kastje.

We bedankten de man en reden verder in richting van Granada. Weer even de weg af voor een mooie foto, echter kwam ons Navigon mannetje (Navigatie) met een mooie route.
Een weg waar volgens mij een meteoriet regen op beland was. Slalom rijdend zijn we door gereden, en wat blijkt? Ineens wist de man in het kastje NIETS meer te vertellen. We hebben veel plezier aan hem, toch weten we ondertussen als hij een tijdje zwijgt dan is er iets mis.
Ook deze keer en we hebben de auto maar weer gedraaid. En de borden gevolgd.
Na enkele minuten zaten we weer op de goede weg. De route vervolgd,nog ongeveer 45 km te gaan voordat we bij ons hotel zouden zijn.

De route bedroeg meer dan 200km dus toch even voor de veiligheid (na 2 en half uur rijden) een pauze ingelast. Dit keer kwamen we bij een benzine station aan met 3 vriendelijke dames.
Veel hadden ze niet te bieden, en hebben voor ons een stokbroodje verwarmt; die we zelf nog wel even moesten smeren. Toen ze hoorden dat we naar Granada reden liepen ze als mieren door de zaak. O nee toch, niet met de auto door Granada. Gelijk werd er een kaart uit het rek getrokken om ons uit te leggen hoe we het beste moesten rijden. Na afscheid genomen te hebben van de dames hebben we de laatste kilometers voltooid richting ons hotel. Altijd weer spannend waar we terecht komen, ook deze keer weer hoewel we het hotel al hadden opgezocht op het internet.

Onze navigator had de zelfde gedachten als de vrouwen van het tankstation, dus dat kwam goed.
Echter toen we bij het hotel aankwamen begon het al. Overal hekken, hekken en nog eens hekken. En geen parkeerplaats te zien. Dan maar voor de deur parkeren en even vragen.
(De wegen waren voor het hotel allemaal open gebroken)

Eenmaal binnen……. werden we te woord gestaan door een receptionist, althans dat geloofde we in het begin. Het had ook een pratende etalage pop kunnen zijn. Bij elke vraag stond hij ons dom aan te kijken en kregen nadat het geluid door zijn ‘brein’ werd verwerkt (na paar seconden) antwoord.
Nou zo moeilijk is het toch niet om te antwoorden op; “waar kunnen we de auto parkeren”,” is er internet op de kamer”, “en is er ook een kluisje” Lijken toch op standaard vragen voor een hotel.

Echter was deze pop verkeerd geprogrammeerd. Na een hele route (paar blokken om) zijn we bij de ingang van de parkeer garage beland. En waren het niet de muren die het ons moeilijk maakte maar de krap geparkeerde auto’s. Kaatje drukte op de knop en na enige tijd ging de deur langzaam open.

De auto geparkeerd en de spullen naar onze kamer gebracht. Marcus zegt altijd; “wat zit er achter deur nummer 1” nou wat zat er achter. Wat anders dan we hadden verwacht!!!

Volgens mij was de kamer al in onderhoud. En was de klusjes man al begonnen met het behang er af te trekken. Kaatje wilde verder gaan met dit karwei, echter heeft Marcus haar er op gewezen dat we op vakantie zijn. De gordijnen vielen van het plafond, en wat een schitterend uitzicht had dit hotel.
Alle kamers keken uit op de prachtige bouwput en de grauwe vervallen flatgebouwen. Waarschijnlijk heeft dit hotel een bordje gekocht op de zwarte markt met daarop 4 sterren.

Wonderlijk dat de letters niet van de gevel vielen als we de deur hard dicht smeten.
Toen we vroegen voor één bed was het voor hem helemaal niet meer duidelijk, en aldus heeft Marcus de bedden zelf maar aan elkaar getaped.
Kaatje heeft de koelkast opnieuw ingericht, al beginnende het interieur ervan iets aan te passen.
Yes al onze spullen passen er in echter of dit zin had. Want binnen in de koeling was het nog warmer dan op de kamer. Waarschijnlijk hadden we het verkeerd begrepen en was dit meer iets om maaltijden in warm te houden.
Het was toch echt geen magnetron!!! We hebben dan ook besloten om deze demonstratief uit het raam te gooien na het uitchecken!
De kluis kan je alleen overdag benaderen, want je hebt het kaartje nodig om de deur open te maken. Tja en als je het kaartje uit de automaat haalt, gaat het licht uit en moet je al zoekende met je handen, de kluis vinden…….

Wat teleurgesteld liepen we nog even naar de autogarage, waar een bord hing dat we de sleutels in moesten leveren. Nou dat hebben we dus niet gedaan! En zijn nadat we alles weer een plekje hebben gegeven de stad ingelopen. We wilden ergens wat gaan eten maar kwamen niet verder dan een soort van bakkerijtje met croissants die veertien dagen geleden waren gebakken.

Ons humeur zakte en al zoekende naar het zogeheten centrum daalde we steeds dieper af in de glorie van deze stad. Onderweg even de weg gevraagd, en twee aardig meisjes wezen ons de route. Wel werd er duidelijk op gewezen om alle kostbaarheden die we bij ons hadden, vast te plakken aan ons lijf. De criminaliteit was er enorm vertelden ze.
Weer een reden om zeker deze “prachtige” binnenstad te bezichtigen.
Echter leek het steeds meer op een achterbuurt. Ik denk toch dat het hotel zich in de verkeerde wijk bevind. Hanneke kan zich vast nog wel ons hotel herinneren in San Francisco. Je weet wel daar waar de mensen eten uit die ronde tonnetjes die aan de lantaarnpalen hangen.

Wonderlijk hebben we een restaurantje gevonden waar we toch nog redelijk hebben gegeten.
Éen ding was zeker, de jongen deed meer als zijn best om ons te woord te staan.
Misschien iets om te solliciteren als receptionist bij ons hotel ??
We zijn wat verder gelopen maar veel beter werd het niet, we willen niet discrimineren, echt hebben Spanjaarden helemaal geen mobiele telefoon nodig, ze roepen zo hard dat je ze vier dorpen verder nog hoort.
Tijdens onze wandeling door deze stad zijn we uiteindelijk aangekomen bij de Kathedraal van Granada. Wel mooi echter verstopt achter de sombere gebouwen.
De temperatuur hielp ook nog een handje om onze zintuigen te prikkelen, en een ondefinieerbare geur bereikt onze neuzen, nee deze stad zelf is niks voor ons!!

We werden bijna vertrapt door de menigte, dus al zoekende weer de weg naar het hotel gezocht.
Dat heeft wel even geduurd, en ondanks het bouwvallige hotel, toch blij om terug te zijn in de rust.
We denken in onze gedachten nog maar even terug aan de voorgaande dagen alwaar het landschap plooit, en de zonnebloemen de zon aanbidden.

We moesten even onze frustratie kwijt en hebben Frank gevonden op MSN, dus zoals wij Nederlanders zijn, toch even onze klaagzang via de webcam. En zelfs in het begin liet de techniek ons ook nog in de steek……

Na een babbeltje met Frank, nog even aan ons verslag gewerkt.
En toch maar naar bed. Marco ?? Marco ??
Ja Kaatje ? Wil je de raam dicht maken, voel me niet zo veilig.
Ehu, wat verwacht je op 4 hoog zonder balkon, dat ze als tarzan naar binnen komen vliegen ??
Trusten Meiske…………en tot morgen.

Dan gaan we toch proberen met onze eigen auto het Alhambra te bezichtigen!!